Achie is geboren en getogen in Indonesië en kwam 38 jaar geleden naar Nederland: “Ik ging destijds met mijn man mee  die half Nederlands is. Het begin was moeilijk, het was koud en ik moest wennen aan de mensen en de cultuur. Ik denk dat ik in die periode iedere dag mijn moeder aan de telefoon had. Na twee jaar raakte ik zwanger en rond die tijd ging ik me steeds meer thuis voelen, ook omdat ik de taal inmiddels had geleerd.”

We horen erbij als schoonmaker
Toen de kinderen wat ouder werden, ging Achie aan de slag in de schoonmaak en dat paste perfect bij haar. Maar haar passie voor schoonmaken en het feit dat ze geen nee kan zeggen brak haar op. “Ik maakte té veel uren, ging ook in de weekenden werken. Het werd teveel en ik kreeg een burn-out. Ik heb tien jaar thuis gezeten. Therapie heeft me geholpen om nee te kunnen zeggen en sinds drie jaar ben ik gelukkig weer aan het werk. Ik doe alles nu een tandje minder, op mijn werk durf ik nee te zeggen en ook thuis ben ik wat minder fanatiek.”

Ze vertelt vol trots dat ze zich enorm gewaardeerd voelt bij haar vaste project waar ze iedere dag schoonmaakt. “Ze noemen ons geen schoonmakers maar interieurverzorgsters. De mensen zijn zo vriendelijk, we horen er echt bij. Als er iemand jarig is, dan krijgen wij ook een stukje taart.”

In Nederland is alles goed geregeld
Ooit moest ze wennen aan Nederland, maar inmiddels voelt ze zich helemaal thuis: “Nu moet ik juist wennen als ik met mijn kinderen in Indonesië ben. Het is er warm en druk. Hier is alles zo heerlijk rustig en goed geregeld.” Drie jaar geleden is ze van haar man gescheiden en nu woont ze alleen. “Ik werk zo’n 25 uur per week en daar houd ik het ook bij. Het is een goed inkomen en ik moet voor mezelf blijven zorgen.”

LEES MEER

• Een harde werker en een mooi project